Jaka pozycja jest najlepsza do medytacji?

Medytacja wymaga utrzymania stanu skupienia i wyciszenia przez dłuższy czas. Aby możliwy był swobodny przepływ energii oraz oddychanie, konieczne jest zachowanie odpowiedniej postawy. Ponieważ nasza kondycja fizyczna nie zawsze jest najlepsza, jesteśmy słabo rozciągnięci. Przyzwyczajenie do pracy oraz odpoczynku w pozycji siedzącej powoduje, że nasze nogi, biodra i plecy źle znoszą długotrwałe pozostawanie w konkretnej pozycji, na przykład siadzie skrzyżnym. A jeśli medytacja ma być udana, musimy wytrwać bez ruchu pół godziny albo dłużej. Dlatego trzeba regularnie ćwiczyć, zaczynając od pozycji najłatwiejszych. Początkujący nie powinien medytować w pozycji kwiatu lotosu, ponieważ przy nierozciągniętych stawach mógłby sobie nawet zrobić krzywdę.

Medytować powinieneś w takiej pozycji, w której wytrwasz bez poruszenia się i dyskomfortu fizycznego dość długo. Dlatego w miarę nabierania doświadczenia będziesz mógł zmieniać pozycje na coraz trudniejsze. Natomiast zaczynać trzeba od najprostszych, z którymi twoje ciało da sobie radę. Najważniejsze są dwie zasady, których należy koniecznie przestrzegać. Po pierwsze, w czasie medytacji kręgosłup musi być prosty. Wymaga tego prawidłowe oddychanie. Poza tym tylko kiedy plecy są wyprostowane, obieg energii w ciele jest właściwy i można zachować stan skupienia. Po drugie, w ciele nie może być żadnych napięć. To są blokady energetyczne. Sprawdź, czy nie masz napiętych mięśni, zwłaszcza barków i karku. Ważna jest także pozycja rąk – muszą być rozluźnione. Ułóż zatem ręce tak, by ich mięśnie nie były napięte. Jeśli czujesz napięcie i drętwienie rąk, poszukaj wygodniejszej pozycji, na przykład połóż je na udach. Pamiętaj także, że istotą udanej medytacji jest wewnętrzne wyciszenie, a nie wymyślna pozycja. Odpowiednia pozycja jest potrzebna do osiągnięcia skupienia, gdyż niewłaściwa będzie cię rozpraszać. Ale nawet najbardziej wymyślny układ ciała nie zapewni ci wewnętrznej ciszy bez twojego osobistego wysiłku i pracy nad sobą.

Siedzimy na twardym krześle albo taborecie, zachowując proste plecy. Nie opieramy się! Głowa powinna być na jednej linii z kręgosłupem. Nogi rozstawiamy na szerokość bioder, kolana są zgięte pod kątem prostym. Dłonie swobodnie leżą na kolanach.

W tej pozycji jesteśmy całkowicie rozluźnieni. Ręce leżą wzdłuż ciała. Wadą jest to, że leżąc, łatwo w czasie medytacji zasnąć. Pozycja ta świetnie nadaje się dla osób mających problemy z zasypianiem.

Siadamy prosto ze skrzyżowanymi nogami, starając się nie garbić i trzymać plecy prosto. Unosimy głowę, dłonie układamy na kolanach. Można siedzieć na podłodze albo na poduszce.

Klękamy na podłodze i opieramy pośladki na piętach. Plecy są proste, łopatki ściągamy do tyłu, głowa uniesiona. Należy unikać wypychania żeber do przodu. Dłonie swobodnie leżą na udach. Między pośladki a pięty można położyć poduszkę, wtedy kąt zgięcia kolan będzie mniejszy.

Krzyżujemy nogi i jedną stopę układamy na udzie, a drugą między łydką a udem na ziemi. Od pełnego lotosu pozycja różni się tym, że nie układamy obu stóp na udach i nie ma ucisku jednej nogi na drugą. Można siedzieć na podłodze albo na poduszce.

Siadamy ze skrzyżowanymi nogami i układamy obie stopy na udach. Można siedzieć na podłodze albo na poduszce. Pozycja wymaga pewnej wprawy i rozciągniętych bioder. Jeżeli ktoś nie jest odpowiednio przygotowany, może ulec kontuzji.