Jak rozpoznać anoreksję?

Anoreksja jest bardzo poważnym zaburzeniem psychicznym. Nie jest to fanaberia ani kaprys, tylko śmiertelnie niebezpieczna choroba. Osoba chora na anoreksję ma poczucie, że traci kontrolę nad swoim życiem, i odzyskuje ją, kontrolując ilość spożywanego jedzenia. Anoreksja nobilituje, jest powodem do dumy i pozwala osobie z zaniżoną samooceną poczuć się wyjątkowo. Chora na anoreksję osoba zrobi wszystko, by nie jeść – chowa jedzenie, kłamie – ponieważ patologicznie obawia się przytycia. Mimo chudości własnego ciała, a nawet jego wyniszczenia, widzi w lustrze osobę obrzydliwie tłustą. Ponieważ „woli umrzeć niż przytyć”, redukuje kalorie wszelkimi sposobami. Unika jedzenia, prowokuje wymioty (bulimiczny typ anoreksji), zażywa środki przeczyszczające, bardzo dużo ćwiczy.

Anoreksja, która tak naprawdę polega na restrykcyjnej głodówce, doprowadza organizm do wyniszczenia. Zmiany mają zarówno charakter fizyczny, jak i psychiczny. Skutkiem najbardziej widocznym jest skrajne wychudzenie, redukcji ulega nie tylko tkanka tłuszczowa, ale także mięśnie (organizm pozbawiony dostawy składników budulcowych i energii trawi własne białko). Obniża się temperatura ciała, serce pracuje wolniej, zmniejsza się jego masa. Dochodzi do zaburzeń rytmu serca, spada ciśnienie, co powoduje zawroty głowy i omdlenia. U kobiet zanika cykl miesiączkowy, może dojść nawet do trwałej niepłodności. Włosy łamią się i wypadają, skóra wysycha i pokrywa się meszkiem, co jest reakcją na występującą przy anoreksji hipotermię. Kości ulegają osłabieniu. Pojawiają się zaburzenia neurologiczne i zmiany osobowości. Na początku chora osoba jest pełna euforii, potem zaczyna być rozdrażniona, a na koniec pogrąża się w apatii. Anoreksja prowadzi do depresji i często kończy się samobójstwem.

Prawdopodobnie cierpi na anoreksję osoba, która pomimo znacznego spadku wagi nadal ogranicza radykalnie ilość spożywanego jedzenia. Charakterystyczne zachowanie to odmowa jedzenia razem z rodziną, wymówki typu „jadłam na mieście”, „jadłam u koleżanki”. Biegunki i wymioty („zatrułam się czymś”) mogą też świadczyć o anoreksji – biegunki są skutkiem przyjmowania leków przeczyszczających, a wymioty są prowokowane. Jeśli można zaobserwować, że stan ogólny takiej osoby się pogarsza (marznie, jest ospała, miewa zawroty głowy i omdlenia, łamią się jej włosy i paznokcie, ma suchą skórę, jest blada, ma podkrążone oczy na skutek deficytu żelaza), a w dodatku zaczyna się izolować, jest rozdrażniona, zamyka się w pokoju i dużo czasu poświęca ćwiczeniom fizycznym – są to sygnały alarmowe. Jeśli w dodatku zaobserwujemy, że występują zaburzenia miesiączkowania, to znak, że sprawy zaszły już daleko i konieczne jest leczenie.

Pro Ana to filozofia, według której anoreksja to po prostu styl życia. W Internecie jest bardzo dużo stron internetowych i blogów promujących to podejście. Wyznające tę filozofię dziewczęta nazywają się „motylkami”, są anorektyczkami lub bardzo chcą nimi być. Wspierają się, noszą czerwone bransoletki – znak rozpoznawczy. Dla tych zagubionych nastolatek anoreksja – czyli schudnięcie – to jedyny sposób rozładowania stresów i ugruntowania poczucia własnej wartości. Nazywają chorobę Ana i poświęcają jej wiersze, modlitwy, piszą do niej listy. Jeżeli w komputerze twojej córki odnajdziesz takie treści, jeśli interesuje się ona blogami Pro Ana, nie czekaj, działaj. Ta choroba nie odpuszcza. W pewnej chwili może już być za późno.