Co robić, aby zostać autorytetem dla syna?
Co robić, aby zostać autorytetem dla syna?
Z autorytetem jest trochę tak, jak z naszymi postanowieniami. Zapewniamy siebie, że jutro już na pewno to zrobię, ale znowu nie wychodzi. Żyjąc z dzieckiem pod jednym dachem, chciałoby się mieć u niego autorytet. Im starsze dziecko, tym trudniejsze się to staje. Żyjąc w hipokryzji, dajemy zły przykład. Trudno wówczas stawiać wymagania dojrzewającemu synowi pełnemu buntu, skoro samemu jest się nie w porządku w wielu kwestiach.
Mały syn, mały problem, duży autorytet
Mali chłopcy dumnie zadzierają głowę do góry, wskazując palcem i mówiąc: „to jest mój tata”. Tacie wystarczy być dużym, silnym, golić się co rano w łazience, mieć krawat, jeździć samochodem, żeby stać się dla małego synka wyrocznią. Do tego wszystkiego mały syn wzięty na ręce przez tatę powie: „kocham Cię, tato”. Z biegiem lat wszystko stanie się dla niego mniej duże i niezwykłe, a tata, który przychodzi z pracy zmęczony i ma coraz mniej czasu dla dziecka, przestanie być dla niego autorytetem.
Wychowanie
Brak odpowiedniego wychowania, zdecydowania, dyscypliny, hipokryzja oraz brak czasu dla syna i nieumiejętność okazania mu miłości to kilka z ważniejszych powodów, które pozbawią Cię odpowiedniego traktowania przez dziecko. Korzystna zasada, którą powinno się w rodzicielstwie kierować, brzmi: „pilnuj się bardziej, niż miałbyś pilnować dziecka”. Z niej bezpośrednio wyłania się źródło autorytetu. Dziecko wciąż Cię obserwuje. Jeżeli będziesz popełniać błędy, do których trudno będzie Ci się przed nim przyznać, nastąpi koniec bycia autorytetem.
Nie krzycz i nie ulegaj
Dobrze jest znaleźć pośrednią postawę między tymi dwoma zachowaniami. Ktoś, kto krzyczy, nie budzi w nas przecież ani szacunku, ani uznania. Uleganie dziecku to natomiast ewidentny brak naszego z góry określonego zdania. Autorytet to nie osoba, która dla dobra innych wyzbywa się swoich racji. Nie możesz zatem ani krzyczeć, ani pozwolić sobie na manipulowanie sobą i rezygnację z obranego toru wychowania.
Kochaj
Autorytet ojca czy matki różni się o tyle od innych, że są to osoby, od których dziecko musi czerpać miłość. Musi czuć, że jest kochane. My kochamy naturalnie, ale w miarę dorastania dzieci zaczynają się buntować i nie jest już takie proste wziąć je na kolana, przytulić i powiedzieć „kocham”. Nie wystarczy też spędzać z nimi czas. Miłość do nastoletniego dziecka objawia się wyczuleniem na wszystkie jego potrzeby – podkreślam „wyczuleniem”, nie zaspokajaniem. Sztuka okazywania miłości nastoletniemu dziecku jest bardzo trudna, zachęcam więc do korzystania z poradników.
